مقایسه تغییرات بیلی روبین در اسکیزوفرنیا و اختلال خلقی دوقطبی نوع یک

چکیدههدف: این پژوهش با هدف بررسی چگونگی تغییرات سطح سرمی بیلی روبین در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا و سایر بیماری های پسیکوتیک انجام شده است. روش: این بررسی، به صورت مقایسه ای- مقطعی انجام شد. بیماران بستری با تشخیص اولیه پسیکوز و سن بالای بیست سال نخست به کمک مصاحبه بالینی ساختاریافته برای اختلالات محور یک dsm-iv (scid-i) از نظر روانپزشکی ارزیابی و 162 بیمار مبتلا به اسکیزوفرنیا و 155 بیمار مبتلا به اختلال خلقی دوقطبی وارد بررسی شدند. 95 بیمار قلبی بستری در c.c.u بدون سابقه پسیکوز در خود و خانواده نیز به عنوان گواه انتخاب گردیدند. پس از گرفتن نمونه خون بیماران، سطح  بیلی روبین توتال و مستقیم، شمارش رتیکولوسیت، لکتیت دیهیدروژنز (ldh)، آلکالین فسفاتاز (alp)، آلانین آمینوترانسفریز (alt)، آسپارات آمینوترانسفریز (ast) و زمان پروترومبین (pt) در هر سه گروه بررسی شد. پیش از انجام اندازه گیری ها و پس از طی دوره بستری، سطح بیلی روبین و شدت پسیکوز بر پایه آزمون panss تعیین شد. هم چنین تفاوت سطح بیلی روبین در آغاز بستری با هنگام ترخیص بررسی گردید. یافته ها: سه گروه مورد بررسی از نظر توزیع سنی و جنسی تفاوت معنی داری نداشتند. شدت علایم مثبت و عمومی در آغاز بستری در بیماران مبتلا به پسیکوز دو گروه با هم تفاوتی نداشتند. میزان بیلی روبین در آغاز بستری در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا بیشتر از دیگر بیماران بود (001/0p<) و بیشتر تحت تأثیر علایم عمومی قرار داشت تا علایم مثبت. در هنگام ترخیص، بیلی روبین در هر سه گروه کاهش یافت (05/0p<) ولی میزان تغییر نسبت به زمان آغاز بستری در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنیا بیشتر از دیگر گروه ها بود (001/0p<). نتیجه گیری: به نظر می رسد افزایش جزیی سطح بیلی روبین در حمله حاد پسیکوز شایع است که نیاز به بررسی بالینی یا آزمایشگاهی بیشتر ندارد، ولی میزان این افزایش بیش از میزان مورد انتظار در اثر استرس مربوط به بیماری یا بستری شدن است؛ بنابراین بررسی علل آن نیاز به پژوهش بیشتری دارد.